Δεν το έκανα για να αλλάξω.
Ούτε γιατί ένιωθα ανεπαρκής.
Το έκανα γιατί μια μέρα, κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, παρατήρησα κάτι που πριν δεν ήταν εκεί. Όχι μια “άσχημη” ρυτίδα. Όχι κάτι τραγικό. Απλώς… η φρεσκάδα μου είχε μαζευτεί λίγο.
Σα να είχα αφήσει για λίγο τον εαυτό μου πίσω.
Δεν ήθελα κάτι υπερβολικό – ήθελα εμένα, λίγο πιο ξεκούραστη.
Η αλήθεια; Φοβόμουν.
Να μην αλλοιωθεί το πρόσωπό μου. Να μη γίνω “κάποια άλλη”. Να μη φαίνεται.
Αλλά η γιατρός μου με καθησύχασε.
“Το υαλουρονικό δεν είναι αλλαγή. Είναι ενυδάτωση με μορφή. Είναι σαν να γεμίζεις φυσικά τα κενά που άφησε ο χρόνος.”
Και είχε δίκιο.
Τι έκανα;
Λίγο στα χείλη – όχι για όγκο, αλλά για να αποκτήσουν πάλι σχήμα.
Λίγο στις ρινοπαρειακές – για να μη δείχνει το πρόσωπό μου “βαρύ”.
Λίγο κάτω από τα μάτια – για να σβήσει η κουρασμένη έκφραση.
Δεν με ρώτησε κανείς αν έκανα κάτι.
Με ρώτησαν αν ξεκουράστηκα. Αν πήγα κάπου. Αν ερωτεύτηκα.
Και γέλασα. Γιατί ναι – με έναν τρόπο, ξαναείδα τον εαυτό μου.
Πόνεσε; Όχι. Φοβήθηκα; Ναι, αλλά άδικα.
Η θεραπεία κράτησε λιγότερο από μισή ώρα.
Ένιωσα λίγα “τσιμπηματάκια”, τίποτα παραπάνω.
Είχα λίγο πρήξιμο το πρώτο βράδυ, αλλά μέχρι την επόμενη μέρα ήμουν έτοιμη για δουλειά.
Το αποτέλεσμα; Απαλό. Λεπτό. Φυσικό.
Κανείς δεν το “είδε”. Αλλά εγώ το ένιωσα.
Γιατί σου το λέω αυτό;
Γιατί πολλές γυναίκες νιώθουμε ενοχές όταν φροντίζουμε τον εαυτό μας.
Μας έμαθαν ότι “πρέπει να αποδεχόμαστε τον χρόνο”.
Και ναι – τον αποδέχομαι. Αλλά με αγάπη. Όχι με παραίτηση.
Το υαλουρονικό δεν είναι φίλτρο Instagram.
Είναι μια μικρή φροντίδα που σου λέει:
“Δεν σε εγκατέλειψα. Είμαι εδώ. Και θα σε προσέχω.”
Και τελικά;
Αν με ρωτάς, δεν είναι αν “φαίνεται” ή όχι.
Είναι πώς νιώθεις όταν σε βλέπεις.
Και εγώ, από τότε, με βλέπω λίγο πιο καθαρά.
Με περισσότερη ζεστασιά. Και χωρίς ενοχές.